Otizm, doğumdan başlayarak ilk üç yıl içinde görülen ve bireyde hayat boyunca devam eden, sosyal etkileşim, sözel ve sözel olmayan iletişimde sorunlar, tekrarlanan davranışlar ve sınırlı ilgi alanları ile kendini belli eden, çözülemeyen kalıtsal bir durumdur.

Günümüzde istatistikler her 110 çocuktan birinde otizm görüldüğünü ve bu durumun, otizmle yaşayan çocukların ailelerinin hayatını olumsuz anlamda çok etkilediğini göstermektedir. 20. yüzyıl ortalarına kadar ne olduğu anlaşılamayan bir durum olan otizm, 1943 yılında Dr. Leo Kanner’ın on bir çocuk üzerinde yaptığı çalışmalar sonucunda literatüre 'Erken Çocukluk Otizmi' terimi olarak kazandırılmıştır. Aynı tarihlerde Hans Asperger, günümüzde Asperger Sendromu olarak adlandırılan, otizmin daha hafif bir şeklini tanımlamıştır.

Kanner, birlikte çalıştığı 11 çocukta, sosyal ilişki kuramama, dili iletişim kurmak amacıyla kullanmama, ekolali, tekrar edici davranışlar ve değişiklikleri tolere edememe gibi bugün de tanı faktörleri içinde olan özellikler yanında, etkinliğini yitirmiş bazı özellikler de ortaya koymuştur. Otistik bir çocuk, üç yaşından evvel aşağıdaki belirtilen üç alandan bir veya daha fazlasında gecikme veya normal olmayan fonksiyonel davranışlar gösterecektir:

Otizm tanısı konulan çocuklar için aşağıda maddeler halinde sıralanan tipik durumların en az yarısını sergilerler. Bu belirtiler çok hafif ya da aşırı şiddetli olabilir. Her bir semptomun etkisi de diğer semptomdan farklı etki gösterebilir. Ayrıca, bu davranışlar farklı sebepler ile meydana gelerek, çocuk gelişimine uygun olmayan bir hal alabilir.

Otistik çocuklar aşağıda belirtilen genel davranışların en az yarısını gösterme eğilimine sahiptirler. Bu hastalığın belirtileri bazı çocuklarda çok hafif ya da aşırı şiddetli yaşanabilir. Her bir olayın etkisi de diğerinden farklı olabilir. Ayrıca, çocuklarda görülen davranışlar farklı sebeplerle ve yaşına uygun olmayan hareketler sergileyebilir.